Radhanath Swami o śmierci jako życiu wiecznym.

Sposób, w jaki postrzegamy śmierć jest kwestią naszej realizacji. Istnieje przykład, w którym śmierć została porównana do kota. Gdy w jego pysku znajduje się mysz, widzi ona kota, jako śmierć uosobioną. Jest straszny i przerażający. Jednak, gdy w pysku kotki znajdują się małe kociaki, widzą ją jako najbardziej kochającą matkę. To ten sam kot. Postrzeganie zmienia się stosownie do szczególnego stanu świadomości. Krsna mówi w Bhagavad-gicie: "Jestem śmiercią uosobioną." Ostatecznie na mocy czasu wszystkich nas spotka śmierć i Krsna mówi: "Jestem uosobionym czasem." Zatem, gdy jesteśmy wielbicielami postrzegamy miłość, łaskę i piękno Boga za życia, jak i za śmierci.

Radhanath Swami o fundamencie prawdziwej wiedzy.

Fundamentem prawdziwej wiedzy jest charakter - cechy, które posiadamy. A podstawowymi cechami wielbiciela są prostota, pokora, przebaczenie, tolerancja oraz bardzo szczera chęć służenia Panu i wielbicielom. To również służenie ludziom, służenie wszystkim żywym istotom i intonowanie Świętych Imion.
Jaki jest pożytek z wielkiej wiedzy, jeśli nie jesteśmy w stanie współpracować ze sobą? Współpraca wymaga przebaczenia, tolerancji i szacunku. To ona zadowala guru i Boga. Pomimo posiadanej wiedzę i praktykowania wyrzeczeń, jeśli nie współpracujemy ze sobą przyczynia się to wyłącznie do niezadowolenia guru i Boga. W rzeczywistości niweczy to wszystkie rzeczy, które staramy się rozwinąć. Z duchowego punktu widzenia, Bóg i guru nie dbają o nasze wyrzeczenia i wiedzę, jeśli nie potrafimy ze sobą współpracować. Fundamentem bhakti jest dobry charakter. Filozofia jest warta bardzo mało lub nic, jeśli nie przyczynia się do powstania dobrego charakteru.

Radhanath Swami - władać w piekle, czy służyć w niebie?

W towarzystwie ludzi obdarzonych wiarą, w naszych sercach budzi się ta sama naturalna wiara. Wiara nie jest czymś, co ktoś może nam narzucić. Jest niczym nasiono, które budzi się w sprzyjającym otoczeniu. Jeśli jest właściwie podlewane, rośnie przekształcając się w piękny kwiat. Zatem, by osiągnąć tak silną wiarę, dzięki której jesteśmy gotowi podjąć oczywiste wielkie ryzyka, najważniejsza jest sadhu-sanga. Sadhu-sanga to towarzystwa ludzi obdarzonych oddaniem. Bez takiego towarzystwa, kampania Mayi, czy też iluzji, która jest wokół nas pośrednio lub bezpośrednio, będzie utwierdzała nas w przekonaniu, że lepiej władać w piekle niż służyć w niebie. Będzie mówiła, że lepiej jest być posiadaczem i tym, który się cieszy w tym świecie iluzji, niż sługą w ekstatycznym królestwie dedykacji i oddania dla Pana.

Radhanath Swami o wierze.

Żadna ilość studiów pism objawionych, wyrzeczeń lub dobroczynności nie jest w stanie pomóc nam w poznaniu Boga. Jedynym sposobem jest podążanie śladami świętych osób. Gdy wierzymy w ten proces, wiara ta pokaże nam drogę. Ale czy wiara jest naukowa? Nauka również opiera się na wierze. Naukowcy pokładają wiarę w innych naukowców. Wiara przejawia się w każdym momencie naszego życia. Istnieje nieświadomie nawet podczas oddychania. Dzięki niej wierzymy, że z każdym oddechem otrzymamy tlen konieczny dla naszego funkcjonowania. Jednak, by zerwać ograniczenia zmysłów, umysłu, inteligencji i ego, potrzebny jest inny rodzaj wiary - wiary w przykłady z żyć wielkich świętych.

Radhanath Swami o miłości wobec centrum istnienia.

Kochanie Boga, który jest centrum całej egzystencji, spontanicznie pozwala nam kochać każdą żywą istotę, Jego cząstkę. Gdy zrealizujemy boską miłość, która znajduje się wewnątrz naszych serc będziemy postrzegać wszystkich, jako naszych przyjaciół i krewnych. Żywe istoty są częścią Boga tak, jak promienie słoneczne są częścią słońca. Nierozdzielna część Boga może być postrzegana w każdej żywej istocie bez względu na płeć, narodowość, czy kastę. Gdy zrozumiemy nasz związek z Bogiem zobaczymy, że każda istota go również posiada. To poczucie jedności łączy nas tworząc miłość i współczucie wobec każdego.

Radhanath Swami - wszyscy jesteśmy czyści.

Zasadniczo wszyscy jesteśmy czyści. Jako cząstki Boga jesteśmy wieczni, pełni wiedzy i błogości. Po prostu musimy rozpoznać, zrealizować i doświadczyć esencję naszego jestestwa. Wówczas odnajdziemy nieograniczoną i czystą ekstazę miłości Boga w każdej sytuacji naszego życia. Ta miłość nie jest sentymentalną cielesną atrakcją. Jest prawdziwą, czystą i wieczną miłością duszy wobec Boga.

Radhanath Swami o wiedzy serca.

Krsna mówi w Bhagavad Gicie: "Jestem źródłem wszystkich materialnych i duchowych światów, wszystko emanuje ze Mnie. Mędrcy, którzy wiedzą o tym doskonale angażują się w miłosną służbę wielbiąc Mnie z całych serc." Mądrością jest wiedza serca, nie mózgu. To serce, a nie mózg jest tronem naszej świadomości.

Radhanath Swami o podporządkowaniu.

Nastrój, w którym osoba może przyjąć schronienie w Panu przepełniony jest pokorą, wdzięcznością i tolerancją. To poprzez ofiarowanie wszelkiego szacunku innym, nie oczekując go dla siebie można z łatwością podporządkować się Panu. Podporządkowanie to nie tylko robienie tego, co inni karzą. Jest to wyłącznie powierzchowne zrozumienie. W głębi, podporządkowanie to brak ego. Oznacza to posiadanie pokory, która sprawia, że bez względu na sytuację, osoba staje się bez bezwarunkowo własnością Pana. Ten, kto się podporządkowuje, przyjmuje objęcie i odrzucenie z równym wdziękiem. Ten, kto się podporządkowuje wita przeszkody i postrzega je jako błogosławieństwa, jako pomoc w zwiększeniu intensywności i szczerości poszukiwania schronienia Pana i Jego Świętych Imion.

Radhanath Swami - blask z rozwianych chmur.

Naturą duszy jest podporządkowanie się Bogu. Jeśli naszym pragnieniem jest cieszenie się niezależnie od Niego, okrywa On naszą świadomość chmurą iluzji. Tak zapominamy związek, który nas z Nim łączy i zaczynamy utożsamiać się z materialnym ciałem, przyjmując go za nas samych. Cała materialna egzystencja działa w oparciu o tę chmurę iluzji. Dzięki towarzystwu wielbicieli i intonowaniu Świętych Imion jesteśmy jednak ją w stanie rozproszyć. Wówczas pojawia się blask naszej prawdziwej natury miłosnego sługi Boga - tak jak pojawia się blask słońca, gdy zostaną rozwiane chmury.

Radhanath Swami o dumie i gniewie.

Na ścieżce oddania może pojawić się mnóstwo przeszkód - ocean przeszkód - jednak wielbiciele przekroczą go z łatwością, gdyż są chronieni przez Pana. Wielbiciele nie posiadają dumy, a gdzie nie ma dumy, tam nie ma i gniewu. Z drugiej strony, ci, którzy nie podporządkowują się Panu z łatwością zostaną przez ten ocean pochłonięci. Jeśli jednak uda im się go przekroczyć na mocy wykonanych wyrzeczeń - stają się dumni. A gdy są dumni z łatwością wpadają w gniew. Mogą przekroczyć cały ocean materialnych pokus i przeszkód, jednak utopią się w maleńkiej kałuży - wielkości odcisku kopytka cielęcia - którą reprezentuje ich gniew. Osoby będące mistykami, jednak nie posiadający oddania dla Pana tracą wszystkie rezultaty swoich wyrzeczeń i mistycyzmu. Ci, którzy szukają schronienia Boga osiągają Jego boską łaskę i stają się nieomylni.

Radhanath Swami o największych wszechczasów.

Przyglądając się historii, kim byli najwięksi spośród żyjących ludzi? Czy byli to politycy, ateistyczni naukowcy, sportowcy? Nie. Były to święte osoby, które zadedykowały prawdzie swe życie, serce, które oddały jej wszystko... Byli gotowi poświęcić całe swoje życie na oświecaniu ludzi, którzy dzięki temu znów mogli kochać Boga. Święci Indii, czy też Chrześcijańscy i Muzułmańscy święci, wszyscy prowadzili doskonale czyste życia. Byli całkowicie spokojni i całkowicie odurzeni - odurzeni z miłości do Boga. Ich serca były tak oświecone i posiadali taką realizację, że mówiąc Bogu przemieniali życia milionów osób.

Radhanath Swami - zjednoczeni dla przyjemności Boga.

Gdy wszyscy są doskonale zjednoczeni w wykonywaniu czynności dla przyjemności Boga, wówczas każdy pozostaje szczęśliwym. Dlaczego tak jest? Gdy podlewamy korzeń, wodę otrzymuje każda część drzewa. Tak samo jest w przypadku wielbicieli. Gdy zadowalają Boga, On obdarza ich szczęściem wewnątrz serc. To szczęście jest większe od jakiejkolwiek przyjemności tego świata. Bóg odwzajemnia się miłością Swoich wielbicieli.

Radhanath Swami - gniew jako wspaniałe narzędzie.

Pożądanie i duma są źródłem gniewu. Jeśli ma on miejsce oznacza to, że wraz z nim istnieją również jego przyczyny - duma i pożądanie. Na zewnątrz ktoś może kontrolować pożądanie, jednak zamanifestuje się ono na odmiennym poziomie w formie gniewu. Istnieją różne sposoby, poprzez które wyraża się przywiązanie w naszych sercach. Gniew jest siłą ignorancji. Pożądanie jest siłą pasji. Jeśli jednak gniew pojawia się w służbie dla Pana, wówczas jest on transcendentalny do sił natury. Jeśli wpadamy w gniew, gdy ktoś obraża Pana lub naszego mistrza duchowego, w rzeczywistości jest to dowodem oddania, a ignorancji. Również gniew mistrza duchowego wobec ucznia nie pochodzi z niespełnionego i sfrustrowanego pożądania. Ten gniew jest efektywnym instrumentem okazania współczucia i udzielenia ważnej lekcji. Zatem gniew jest dla wielbiciela bardzo ważnym i wspaniałym narzędziem, gdy zostaje użyty bez dumy i pożądania.

Radhanath Swami o dążeniu do Prawdy.

Czy ktokolwiek osiągnął kiedyś spełnienie zdobywając sławę, prestiż, czy bogactwo? Istnieje wiele statystyk, które opisują jak dużo pieniędzy wydają najbogatsi ludzie z najbogatszych części świata na psychiatrów, leki nasenne i przeciwdepresyjne. Opisują nawet ilu z nich popełnia samobójstwa. Są tak uzależnieni od intoksykacji, by ulżyć frustracjom w życiu. Sława, potęga, bogactwo, itd. nie są w stanie przynieść szczęścia. Jednak żyjemy dla tych rzeczy, czego kulminacją jest śmierć. I wtedy wszystko zostaje zabrane. I to nie jest pesymizm. Taka jest po prostu rzeczywistość. Przemianą jest rozwinięcie właściwego nastawienia do dążenia za tym, co jest prawdziwe w tym świecie.

Radhanath Swami o akademickim rozwoju.

Ludzie w dzisiejszym świecie rzadko kiedy zadają proste pytanie: "Kim jestem?" Dzieje się tak, gdyż każdy jest ogromnie uwarunkowany uważając swoje ciało i jego desygnaty za własną jaźń. Co więcej uznają rzeczy mające jakikolwiek związek z ich ciałem, za własne.

Zaledwie kilu zadaje pytanie: "Ale kim na prawdę jestem?" Można przytoczyć bardzo prosty przykład: nie mówimy "Jestem ręką," czy "Jestem nogą." Mówimy: "Moja ręka," "Moja noga," "Moje oko." Jeśli są one moje, zatem kim ja jestem? Kto jest ich posiadaczem? Co różni żywe i martwe ciało? Świadomość! A co jest naturą świadomości? Tak wiele wiadomo na temat materialnej natury, ale co wiemy na temat natury życia? Spośród tysięcy przedmiotów nauczanych w szkole nie ma ani jednego, który wyjaśnia na czym polega różnica pomiędzy żywym i martwym ciałem. Nie wyjaśnia kim jesteśmy...

Tak, akademickie wykształcenie może być bardzo użyteczne. Jednak powinno zostać rozwinięte na bazie wiedzy o Prawdzie. Za przykład można podać błędną przesłankę. Cokolwiek rozwiniemy na jej podstawie - będzie błędne. Jeśli powiem, że cztery plus dwa daje dwanaście i później dokonam setek i tysięcy obliczeń na podstawie tej przesłanki, wszystko będzie błędne. Podobnie rozwinęliśmy tak wiele filozofii i dziedzin nauki... Uczyniliśmy tak wspaniały postęp akademicki... Lecz czym jest ich przesłanka skoro nie wiemy kim jesteśmy? W jaki sposób przyniesie nam to prawdziwe spełnienie prawdziwego celu życia?

Radhanath Swami o przemianie świadomości.

Śmierć jest przemianą. Na wulgarnym poziomie, śmierć jest przemianą materialnych elementów. Nie jest prawdą, że elementy, z którego składa się ciało znikają. Mogą zostać spalone na popiół, mogą obrócić się w proch jeśli, zostaną pochowane w ziemi. Jednak w rzeczywistości zmieniają tylko swoją formę materii na inną. Podobnie śmierć naszego ego jest przemianą świadomości - i w tej przemianie kryje się prawdziwe życie.

Radhanath Swami o materialnej propagandzie.

Ludzie tego świata są indoktrynowani i poddawani praniu mózgu poprzez gazety, telewizję, radio, kino, nowele, literaturą oraz przez całą kulturę, w której nie dba się więcej, czy materialne życie jest prawdziwe, czy też nie. Ludzi nie interesują fakty, czy logiczne i systematyczne rozumowanie. Interesuje ich żargon, poprzez który prezentowane są rzeczy. Nie dbają o to, czy materialne życie jest prawdą. Pragną jedynie wiedzieć, czy coś jest "cool," czy jest silne, odważne, czy jest zabawne! Jeśli będzie bombardowało się ich całym tym żargonem, pozostaną pochwyceni przez pułapkę materialnej sieci iluzji na zawsze. Na przykład, jeśli usłyszymy coś określoną ilość razy, zaczniemy w to wierzyć, nawet jeśli nie ma w tym za grosz rzeczywistości. Na tym polega propaganda - wpływ innych zmienia nasze postrzeganie rzeczywistości. Uznajemy rzeczy za prawdziwe wyłącznie dlatego, gdyż są uznawane za takie, przez tak wiele osób.

Mówi się, że gdy ślepiec prowadzi innego ślepca, obydwoje wpadną do dołu. Słowa, które wypowiadamy każdego dnia, formują nasze życie wraz z naszą koncepcją rzeczywistości, tego co jest cenne i tego, do czego powinniśmy dążyć. Mówi się nam, że jeśli będzie wyglądać ładnie, będziemy ubierać się w określonego rodzaju stroje, zarabiać pieniądze, jeśli zdobędziemy dom i prestiż w społeczeństwie, wówczas będziemy szczęśliwi. Ale czy taka jest rzeczywistość? Czy to jest prawdą? Czy po prostu wierzymy w to, bo robi to tak wielu innych wokół nas?

Radhanath Swami - co jest naszym przeznaczeniem.

Prawdziwy spokojem jest zrozumienie, że istniejemy dla przyjemności Boga. Naszą konstytucjonalną naturą jest służenie. Poświęcenie jest cechą prawdziwej miłości. Nie branie, gromadzenie, czy posiadanie, lecz dawanie i służenie... To jest duchową cechą, naszą naturą i tym, gdzie znajdziemy prawdziwe szczęście.

Radhanath Swami o celu wiedzy.

Wiedza sama w sobie jest wartościowa wyłącznie wtedy, gdy pomaga nam rozwinąć cechy czystego wielbiciela. W innym przypadku jest zakłóceniem. Możemy studiować sastry w prestiżowych szkołach Wedyjskich, możemy nauczyć się na pamięć tak wiele wersetów, możemy uczęszczać na tak wiele wspaniałych i niesamowitych kursów nauczania, możemy studiować na własną rękę... Możemy osiągnąć biegłość w ogromnym zakresie filozofii i logiki, nawet możemy być w stanie pokonać innych w debacie... Jednak wiedza ta posiada jakąkolwiek wartość wyłącznie wtedy, gdy pomaga nam rozwinąć cechy czystego wielbiciela.

Cechy te powinny przebudzić się w naszym sercu. Celem naszej filozofii jest nie tylko obrona przeciwko ateistycznym i materialistycznym poglądom, które pochodzą od innych ludzi z tego świata. Jej przeznaczeniem jest również pokonanie fałszywego ego wewnątrz naszych serc.

Radhanath Swami o wolności i niewolnictwie.

Wolność znaczy podporządkowanie się prawdzie. Służenie manii społeczeństwa tego świata jest niewolnictwem. Jednak ignorancja tego świata jest tak wielka, że uważamy służenie naszemu umysłowi, zmysłom i ego za wolność, podczas gdy życie zorientowane na duchowości uważamy za niewolnictwo. Dla nas podążanie za zasadami regulującymi życia duchowego jest niczym niewolnictwo. Uważamy, że życie duchowe to odrzucenie tak wielu wspaniałych rzeczy w tym życiu, które dają tak wiele przyjemności. Jednakże z perspektywy rzeczywistości niewolnictwem jest uzależnienie od tych wszystkich rzeczy, które jedynie wzmacniają i przedłużają istnienie fałszywego ego.

Radhanath Swami o oczyszczeniu.

"Ja jestem królem, ty jesteś poddanym. Czy nie rozumiesz, że król jest reprezentantem Boga? Musisz umrzeć!" Król wiał właśnie wydać rozkaz jego uśmiercenia. Był tak rozgniewany... A Jada Bharata po prostu tam stał. Nie był ani zaniepokojony, ani rozradowany działaniem króla. Po prostu patrzył na tę sytuację, jak na boską aranżację Krsny. Ostatecznie Król Rahunaga rzekł: "Powiedz coś." Wówczas Jada Bharata pomyślał, że jest to sposobność na nauczanie. Zaczął mówić: "Mój drogi Królu, uważasz się za króla, a mnie widzisz jako sługę. Jednak jest to iluzja, gdyż w następnych narodzinach może ja będę królem a ty sługą. Kim jesteś? Jeśli uważasz, że jesteśmy ciałami - jest to wielką iluzją. Nie jesteśmy ciałami. To jest jedynie wymysł wyobraźni. Największym wrogiem jest nasz umysł. W rzeczywistości jest on naszym jedynym wrogiem. Umysł nieustannie przyjmuje (sankalpa) jedną rzecz odrzuca (vikalpa) drugą na podstawie cielesnej koncepcji życia dla zadowalania zmysłów. Dlatego celem ludzkiego życia jest oczyszczenie się z tej tendencji umysłu.

Na każdym etapie życia, powinniśmy czynić wysiłki dla swojego oczyszczenia. Nie powinniśmy koncentrować się na zewnętrznych aspektach, zastanawiając się, jak ułożą się dla nas sprawy w tym świecie. Powinniśmy wyłącznie myśleć o tym, w jaki sposób możemy oczyścić się jakimikolwiek zdarzeniami, które pojawiają się w naszym życiu. Bez względu na porażkę, czy sukces, szczęście i niedolę, szacunek i potwarz, przyjemność, czy ból, wielbiciel postrzega każdą sytuację jako sposobność oczyszczenia się. Nie interesuje go, jak ze zmysłowej perspektywy ułożą się sprawy w jego życiu. Skupia się wyłącznie na oczyszczeniu, która ma miejsce w danej sytuacji. A oczyszczenie pojawia się proporcjonalnie do tego, jak postrzegamy każdą sytuację jako sposobności służenia Krsnie i Jego wielbicielom.

sarvopadhi-vinirmuktam
tat-paratvena nirmalam
hrsikena hrsikesa
sevanam bhaktir ucyate

CC Madhya 19.170; BRS 1.1.12; Narada Pancaratra

Ten sam umysł i zmysły, które z powodu wymysłów i przywiązania przyczyniają się teraz do tak wielkiego uwikłania, gdy zostaną zaangażowane w służbę Krsny, służbę Hrsikesy, stają się podstawą naszego oczyszczenia. Dlatego jedynym celem w życiu wielbiciela jest angażowanie się w służbę dla Pana w celu oczyszczenia. Wielbiciel nie zastanawia się nad tym, czym jest i czym nie jest jego praca. Nie zastanawia się co ta osoba myśli lub nie myśli o nim. Nie zastanawia się ile ma lub ile nie ma pieniędzy. Myśli wyłącznie o tym, jak najlepiej oczyścić swoje życie. Bez oczyszczenia, nawet jeśli odniosłeś sukces w tym świecie, twoje całe życie poszło na marne. Wszystkie twoje wysiłki tworzą jedynie większe i głębsze warunki niewoli. Dlatego na każdym etapie życia, w każdych warunkach od chwili poczęcia do momentu, gdy ciało zostaje położone na stosie, istota ludzka powinna zawsze zabiegać i zmagać się w celu oczyszczenia swego umysłu i zmysłów. Nie powinna mieć żadnego innego celu w życiu poza tym. A najbardziej wzniosłym i potężnym sposobem na oczyszczenie jest zawsze pamiętanie o Krsnie. Zawsze o Nim pamiętanie i zawsze wykonywanie Jego woli.

Wola Krsny zstępuje poprzez sukcesję uczniów, poprzez mistrzów duchowych, poprzez wielkich Acaryów. Gdy mówią do nas, możemy zrozumieć, że przekazują nam wolę Krsny i uczą jak zawsze Go pamiętać, postępując zgodnie z ich instrukcjami. Czasami wielkie dusze przekazują nam tak wiele obowiązków do wykonania. Zrozum, że wykonując je właściwie zarówno wewnętrznie i zewnętrznie, jesteśmy trenowani, by zawsze myśleć o Krsnie za życia i w momencie śmierci. Jeśli nauczymy się tego właściwego nastroju służenia nieustannego pamiętania Krsny, wówczas powrócimy do Boga. Widzisz, dopóki nie posiadasz pokornego nastroju służenia, nie będziesz w stanie zawsze pamiętać Krsny. Myślenie o Nim nie opiera się zaledwie na zdolności kontrolowania umsyłu. Nie!

Krsna mówi w Gicie:

sarvasya caham hrdi sannivisto
mattah smrtir jnanam apohanam ca
vedais ca sarvair aham eva vedyo
vedanta-krd veda-vid eva caham

BG 15.15

To On wewnątrz serca jest źródłem pamięci, wiedzy i zapomnienia. Możemy pamiętać Krsnę wyłącznie wtedy, gdy Jego pragnieniem jest zamanifestowanie się w twoim umyśle. Nie dzieje się to w rezultacie twoich wysiłków. Krsna manifestuje się pokornemu wielbicielowi, który posiada właściwy nastrój służenia. Ktoś może być wielce uczonym i zawsze mówić o Krsnie. Jeśli jednak jest dumnym i w czasie największej potrzeby nie posiada właściwego nastroju służenia, wówczas Krsny tam nie będzie. W czasie śmierci, gdy całe ciało przeszywa ból, jest się w stanie całkowitego oszołomienia i wszystko na zewnątrz i wewnątrz jest przyczyną rozproszenia, uważasz, że możliwym jest, by myśleć o Krsnie, dopóki Krsna nie objawi się tobie w tym czasie? A objawia się on stosownie do pokory i naszego nastroju służenia.

Radhanath Swami- od iluzji do rzeczywistości.

Według systemu Wedyjskiego, istnieje pięć sposobów zdobywania wiedzy. Pierwszy - poprzez bezpośrednią percepcję umysłem i zmysłami. Jednak jest on bardzo wadliwy. Drugi - poprzez pośrednią wiedzę, zdobywając zrozumienie od wyższych autorytetów, którzy wiedzą więcej od nas. Trzeci - zastosowanie tejże wiedzy w celu stopniowego rozwinięcia zrozumienia i realizacji. Czwarty - to wiedza objawiona, wiedza ponad zmysłami i umysłem, którą otrzymuje się poprzez mistrza duchowego , święte osoby, pisma objawione lub poprzez boskie objawienie. Piąty jest doskonałością wiedzy transcendentalnej i realizacją duchowej esencji życia. Jest to stan, w którym możemy rzeczywiście postrzegać za pomocą naszych duchowych zmysłów obecność Boga. Widzimy Go wszędzie i we wszystkim i możemy brać udział w Jego pięknych rozrywkach. To jest proces przebycia drogi od iluzji do rzeczywistości.