Radhanath Swami o wielbieniu bożków.

Możemy zobaczyć, że w wielu religiach świata istnieje wielka niechęć wobec wielbienia bóstw w świątyni. Nazywają to wielbieniem bożków. Wielbienie bożków jest dwóch rodzajów - gdy ktoś tworzy wyobrażoną, opartą na przesądach formę i wymyśla własną metodę wielbienia oraz gdy ktoś wielbi Boga wyłącznie dla spełnienia materialnych ambicji. To jest wielbieniem bożków. Czterdzieści lat temu, ogół społeczeństwa w krajach zachodu był praktycznie nieświadomy zasad Wedyjskich. Nie istniało pojęcie pięknej i naukowej metody prana pratistha - przywoływania Pana, by zaakceptował naszą miłość i służbę poprzez świętą formę vigraha - bóstwa. Z tego powodu przeniesiono pojęcie wymyślonego, spekulacyjnego i opartego na przesądach procesu wielbienia bożków na naukowy proces wielbienia Bóstw. Warto zaznaczyć, że zasada skupiania umysłu na formie Boga istniała od zawsze i wykonują ją nawet ci, którzy praktykują religie potępiające tak zwane wielbienie bożków. Muszą mieć jakiś obiekt skupienia. Dla Sikhów tym obiektem jest praca. Jest ich uwielbionym bóstwem, w którym są w stanie doświadczyć Boga. Muzułmanie składają pokłony w kierunku Mekki bez względu na to, gdzie się znajdują na Ziemi. Mekka jest ich bóstwem, do którego sięgają w poszukiwaniu esencji Boga. Jest to fizyczne miejsce, forma. A Chrześcijanie, w każdym kościele stają przed krzyżem i całują go, klękają przed nim, modlą się i błagają o łaskę. Żydzi mają Torę, którą trzymają na ołtarzu. Określonego dnia dekorują ją koroną i klejnotami, całują ją, składają jej pokłony i wielbią. W ten sposób każda religia odczuwa wielką potrzebę zbierania się wokół formy, którą postrzegają, jako esencję Boga. Możemy się przekonać, że czyni to każda religia. Każda religia wykonuje wielbienie bóstw. W religii Wedyjskiej wielbienie to jest bardzo naukowym procesem, który przekazał nam Bóg. Podążają za nim wszyscy wielcy święci.