Miłość, którą kocha nas Bóg, jest bezwarunkowa. Nigdy nie zapomina żadnej z uczynionej przez nas rzeczy. Nawet jeśli upadniemy postępując zgodnie z naszą najniższą naturą, daje nam reakcje, które Jego zdaniem nas stosownie skorygują. Jednak czyniąc to nigdy nie zapomina naszych dobrych czynów. Zawsze na nas czeka, byśmy zwrócili się do Niego o wyniesie na naszą oryginalną pozycję. Ta cecha Boga, dzięki której nigdy nie jesteśmy dla Niego straceni, pomimo nieznaczności naszej służby, jest manifestacją Jego bogactwa wdzięczności.
My, upadłe żywe istoty, z łatwością zapominamy o dobrych rzeczach, które ktoś dla nas uczynił uznając je za coś, co nam się po prostu należało. Jednak Bóg nigdy nie zapomina. Zawsze czyni jakieś aranżacje, by sprowadzić do Swej siedziby tych, którzy szczerze Go poszukują. Jego wizja nie jest ograniczona wyłącznie tego, co Mu ofiarowujemy. Widzi szczerość i cel naszego ofiarowania. Tak, Bóg widzi nasze błędy i koryguje je w taki, czy inny sposób. Jednak również dostrzega służbę, którą dla Niego wykonaliśmy. I jeśli ta służba jest szczera, jest za nią wiecznie wdzięczny.
